De kleinste broer op zijn 8 maanden

van voor naar achter, van voor naar achter. De kleine broer schommelt op handjes en knietjes en roept, schreeuwt en brult. Huilen doe je niet, nee je roept je frustraties in jouw eigen taaltje uit. Help ik wil meer dan ik kan. De kleine man wil kruipen, naar achteren gaat dat al aardig maar naar voor is het nog te moeilijk. Het is dan ook niet makkelijk wanneer je de jongste bent en de anderen heerlijk overal naartoe gaan en jij gewoon moet blijven zitten met dat speeltje net buiten hand bereik. En dan moet je roepen. Meestal reageert er wel iemand van de zussen of broer om een handje toe te steken en dan wordt je aangemoedigd om te kruipen. Het wordt voor gedaan en er wordt geklapt wanneer je op je knietjes zit, alleen lukt het nog net niet. Al die aandacht vind je heerlijk en zo probeer je het keer op keer. Je bent een echt doorzetterke (dat beloofd)  En dan val je 's avonds na zo een zware dag uitgeput in slaap om in het midden van de nacht terug op mama te gaan roepen omdat je tandjes pijn doen. Want deze zijn ook alweer in aantocht. Er worden dan ook maar meteen gezonde ijsjes voor je gemaakt van appel en meloen. Dat koude ijs doet goed aan je tandvlees en verzacht de pijn voor eventjes. Het is niet gemakkelijk om 8 maanden te zijn.

De honden zijn je allerbeste vrienden waarmee je je boterhammekes graag deelt, en ook al krabt poes geregeld toch krijg je steeds een lach op je gezicht wanneer hij in de buurt is. Meneer cavia is leuk om naar te kijken al houden we hem wel uit de buurt van je snelle handjes. Wanneer je buiten mag slapen als mama in de tuin werkt kijk je steeds even naar de kippen voordat je in slaap valt Net als de kleinste zus zie je erg graag dieren en zij jou ook.

En zo word je razend snel groot en wij mogen er van genieten. Je groeit ook hard. Ik kan je niet bijhouden met kleren maken. Dus maak ik wat maten groter. Zo ligt er al een week het patroontje van een jasje klaar om geknipt en genaaid te worden. Zo een jasje dat toch nog dik genoeg is om de eerste lente dagen door te komen maar niet meer zo dik als een winterjasje. DE ikea kinderstoel (zo een witte plastieken) is naar de moestuin verhuisd zodat je kan kijken en spelen terwijl de plantjes worden ingezet. Ja hoor, je amuseert je wel, mijn knap klein mannetje.  En ondertussen knuffel je, ween je nog steeds bij vreemden en kan je zwaaien. Geef je zoentjes met open mond en roep je wanneer je zussen en broer capoeira doen want dat klinkt zo goed in die zaal. Je houdt van eten en alles pletten met je handjes. De haren van iedereen die te dicht bij komt worden kordaat uitgetrokken door je grijpgrage handjes. Je vindt het heerlijk om op de piano te spelen met je zussen en je papa te helpen op zijn gitaar. Oh je wordt zo snel groot!