van een pijnlijke knie tot een heel trage elektricien

De lieve echtgenoot is moe. Hij staat met de nacht. Normaal vindt ie het niet erg om's nachts te werken want dan ziet hij zijn kindertjes veel. Maar nu heeft hij pijn aan zijn knie.
 "Je moet er maar eens mee naar de dokter, een knie heb je best wel nodig, zonder kan je nu eenmaal niet". Zeg ik met een heel serieus gezicht. De echtgenoot kijkt me even aan alsof ik van een andere planeet ben en i.p.v. hem eerst te zeggen dat ik in vrede kom, een belachelijke opmerking over zijn knie maak. "T'is toch waar", zeg ik nu iets gefrustreerder, "zo een knie is niet iets wat je zo maar vervangt!"
 De lieve echtgenoot bromt even iets over dat hij wel een knie-band zal aandoen en maar wat harder moet trainen. Hij denkt nog steeds dat alles kan opgelost worden door training en verstevigen van spieren. Heel even wil ik in discussie gaan, maar zie dan dat de echtgenoot echt moe is en geef het maar op. Want wanneer hij niet naar de dokter wil gaan, dan gaat hij ook niet. Net zoals toen met zijn voet, daar heeft hij ook een jaar mee gelopen en toen moest hij onder het mes en lag een half jaar uit. En dat wil ik niet meer. we hebben nog veel te veel te doen en werken is belangrijk zeker als je goed werk hebt dat je graag doet zoals de echtgenoot. Dan moet je dat zien te houden. Ik vraag me af hoe het gaat zijn als we samen bejaard zijn, zal ik hem dan nog steeds naar de dokter moeten sleuren of zal hij dan voor elk kuchje in de wachtzaal zitten? Mijn schoonvader heeft dat ook, hij gaat ook niet veel naar de dokter en daar kan ik dan toch nog wat leren van de schoonmoeder want naar haar luistert de schoonvader en de lieve echtgenoot wel. Stiekem hoop ik dat mijn zonen later ook naar mij gaan luisteren en minder naar hun  echtgenotes en dan moeten ze om raad vragen aan mij, hun schoonmoeder, lijkt me leuk. Maar zo ver zijn we nog niet. Op dit moment ben ik nog de enige vrouw in hun leven en laat dat dan ook nog maar lang zo zijn.
Ondertussen heb ik niets meer kunnen naaien of haken of knutselen, het enige wat ik heb gedaan is nagedacht wat ik allemaal nog wil doen. Dat is natuurlijk ook erg belangrijk. Alleen heb je daar niets mee gedaan. Ik stel dan ook alles uit tot ik mijn naaihoekje zal hebben. Wat, als het van de elektricien af hangt, ergens begin volgend jaar zal zijn. Ik ben al heel goed aan het nadenken hoe ik van hem af kan komen want hij is vreselijk! Hij komt geen enkele afspraak na, en wanneer je, 10 minuten staren naar een stopcontact, werken noemt, heb je er bij mij al gelegen! Ach ja, ik tel gewoon tot 100 en hoop dat ik mijn woede-uitbarsting kan bewaren tot nadat hij (ooit) klaar is.
En zo gaat het leven toch weer langzaam (door de elektricien heeeeeeel langzaam) verder.

Gewoon omdat het een heerlijk fotootje is!


Geen opmerkingen: