ziek zijn voor de vakantie en een fleeceke

En zo gaan we de kerstvakantie in. Met een zieke grote broer, die de laatste schooldag van 2015 niet wou missen. Want dan is er kerstfeestje met pakjes en nu kan hij niet gaan. Dat vindt hij jammer. Hier is het ook bijna altijd de regel dat mijn kindertjes ziek worden op de meest ongeschikte momenten. Tijdens vakanties, weekenden of wanneer je net iets fijn gepland hebt. Nu ja, ze kunnen er natuurlijk niets aan doen en wanneer je er 4 hebt is de kans ook groter dat er eentje ziek is. En of ze nu 1, 5 of 10 zijn, ze blijven zo zielig en hun mama nodig hebben. Natuurlijk worden ze dan ook in de watten gelegd. Met thee, soep en een beddeke in de zetel. Hoe groot ze ook al zijn, dat hoort er gewoon bij. Eigenlijk doe ik dat graag, dat verzorgen. Het laat me een echte mama zijn. Volgens mij zijn er wel meerdere mama's die het toch ook een beetje leuk vinden om ze te verzorgen, Zolang ze maar niet te erg ziek zijn is het oké.
Ondertussen gaat het leven door. De zolder ziet er al zoveel beter uit en ik kan beginnen te plannen en te pinnen wat ik er wil doen. Natuurlijk moet daarna de jongenskamer ook een transformatie ondergaan. Want dat oude bloemetjes behang is nu net niet de stijl dat ik in gedachten had voor mijn 2 stoere kerels! Ook wil ik de indeling van de beneden aanpakken en alles behangen. Zo moet de eettafel naar de bijkeuken want das lekker dicht bij de keuken en hebben de kinders meer ruimte om op de grond te spelen.Ik vind het heel belangrijk dat kindjes op de grond kunnen spelen. Op de grond worden de mooiste bouwwerken gemaakt en kan je zoveel hogere torens bouwen dan aan een tafel. Natuurlijk wil ik dan ook in de voorplaats een naaihoek. Want ik mis mijn naaikamer van ons vorige huis enorm. Ik kon daar alles laten liggen waaraan ik bezig was en stond mijn naaimachine steeds uitdagend te wenken naar me waardoor er ook veel meer spulletjes werden gecreëerd. Nu moet ik steeds alles opbergen, ook wanneer het nog niet klaar is. Het zou niet de eerste keer zijn dat de kat in mijn klossen van de overlock hangt (dat draait dan ook zo fijn wanneer je er met je poot tegen tikt) of dat de hond gaat lopen met mijn biaisband (er is ook niets zo fijn dan, met iets wat niet mag, in je bench te gaan liggen). Al meerdere malen betrap ik de kleinste dochter achter mijn naaimachine want wat mama kan, kan zij natuurlijk ook en ik vrees dat, dat, met de jongste zoon in aantocht niet gaat beteren (zoveel leuke knopjes en draadjes om aan te draaien en te trekken). Dus het moet wel, dat eigen plekje voor mij. ook de lieve echtgenoot is het er helemaal mee eens. Ik denk dat hij eigenlijk de draadjes en het stof op de vloer bij het binnen komen, beu is. Al houdt hij wijselijk zijn mond. Hij was dan ook net iets te blij om mee te plannen waar alles moet staan. Hij houdt van netheid, de echtgenoot, en laat dat nu net 1 van mijn werkpunten zijn. Nu, alles heeft wel een plaats bij mij, alleen is het niet altijd op een logische plaats. alles is huiselijk (met kindertjes) net en je kan met sokken op de vloer lopen zonder dat ze zwart zien. Op mijn kasten wordt er netjes het stof afgedaan, al heeft dat op het moment met de verbouwingen niet echt het gewenste effect en lijkt het meer dat ik het stof gewoon uitveeg of mijn kasten probeer bruin te verven. Maar ja, het gevoel, van het bij te houden, is er. Eigenlijk ben ik op een bepaalde manier, best net, maar niet zoals de lieve echtgenoot. Hij is ook nog eens ordelijk. Dat heeft de beste vriendin ook, ze ordent haar frigo, ik ben al blij wanneer ik er alles in krijg gepropt, zij vouwt haar wasgoed voordat ze gaat strijken, ik prop het in de wasmand met het goede voornemen dat wanneer hij vol zit ik zal gaan strijken maar er kan steeds nog wel wat bij. Op dat vlak is de beste vriendin wel wat slimmer want volgens mij gaat er veeeel meer in zo een wasmand wanneer je het even netjes legt. Ja, van de beste vriendin kan ik nog wel wat leren over ordelijk zijn. Al zou ik het niet lang volhouden. Ach en ik krijg mijn naaiplaatsje, met kasten die toekunnen, voegt de lieve echtgenoot er nog gauw aan toe.
En zo gaan we de kerstvakantie in, met een zieke en veel plannen en te weinig tijd om echt ordelijk te zijn! (Dat is een flauw excuse, ik weet het).

Voor de kleinste man maakte ik wel nog een leuk dekentje, zodat ik niet telkens zijn dekentje overal mee naartoe moet sleuren. En zeg nu zelf, dekentjes heb je toch nooit genoeg.