feestje

De oudste dochter wordt 6jaar. En laat het nu zijn dat 6 worden heel erg speciaal is. Want 6 kan je niet meer tellen op 1 hand en 6 jaar zijn, betekent ook dat je bijna naar het eerste mag. Wanneer je 6 bent is alles voor kleuters niet meer leuk, en voor de lagere school ben je weer te klein. Je zweeft er dus ergens tussen in. En dat maakt het natuurlijk niet gemakkelijk, zeker niet voor onze temperamentvolle dochter. Ze voelt zich te groot om te spelen met haar jongere zussen, en broer heeft echt geen zin om met zijn bijna 6 jarige zus te spelen. En dat betekent dat ze alleen is, niet leuk dus. In ons huisje vol kindertjes loopt mijn lieve, grote, kleine meid soms verloren. Dus geven we haar spulletjes om alleen te doen, zoals lego. En ja hoor, zij bouwt het, en de kleintjes vinden het reuze leuk om samen met hun grote zus met de lego te spelen. En zo is iedereen weer tevreden.
Morgen mag ze trakteren op school. Ik heb naar gewoonte, weer geknutseld voor de uitdeelcadeautjes. Dit keer is het haakwerk geworden, leuke vinger- monster-poppetjes met een kinderchocolade erin! Ik vind ze reuze leuk geworden en hoop dat er kleine vingertjes gaan zijn die ermee op avontuur willen gaan!  Er moeten er nog een paar afgemaakt worden en dan post ik een fotootje. Nu ik er aan denk.....ik kan beter die laatste poppetjes in elkaar gaan zetten, voordat het weer nachtwerk wordt.

En hier zijn ze: alle 24 monstertjes. Er zitten 23 kindjes in het klasje maar ik vind dat de laatste ook moet kunnen kiezen! Vandaar 24




kader en letterbak

Je kan snel en gemakkelijk een leuke kader maken! Zo komt er eens wat anders aan de muur dan steeds de gewone kadertjes.



Ook mijn letterbakje is bijgevuld met leuke kringloop vonsten:


Het leuke suikerpotje met kersjes op komt van de vriendin. Met heel veel (en nog een beetje meer) dank hiervoor! Het staat er super! Ook zij is gek op kringlopen en hebbedingetjes al mag het voor haar iets zachter zijn, minder kitsch en romantisch. Almaar goed, want nu krijg ik de super leuke kitschy retro spulletjes van de super vriendin!

een dag goed begonnen.....

Wanneer we 's morgens opstaan, weet ik meteen wie er vandaag gaat mee werken, en wie er gaat tegen werken. Gelukkig gebeurt het zelden dat iedereen tegenwerkt (of meewerkt). Maar zelden is, (spijtig genoeg) ook ooit. En ooit was nu net deze morgen. Iedereen had een ochtendhumeur en de echtgenoot was al werken dus moest ik in mijn eentje zorgen dat we om 5 na 8 ten laatste in de auto zaten. En aangezien we vandaag een help-dagje op school hadden, moest en zou ik niet te laat zijn! Broer was zo goed gezind, dat hij iedereen met zijn grappen en grollen op de zenuwen werkte en de kleinste meid lag nog half te slapen in haar cornflakes die ze perongeluk had omgegooid! Mevrouwtje 1 van de tweeling was de grootste mopperpot ooit terwijl mevrouwtje 2 op alles reageerde met "ik ben flink hé moeke" De oudste dochter daarentegen wou zoals altijd alles in goede banen leiden (lees volgens haar wil!) en was aan het roepen en het tieren. En daartussen zat ik, mama moeke, met hoofdpijn en een vreselijk ochtendhumeur. Maar ik zei niets, ik had er gewoon vandaag geen zin in. En de tijd, die tikte verder tussen het geschreeuw en gecommandeer en gemok, het geroep, geplaag en gemekker. Na 20 min, ruimde ik de tafel af, klaar of niet. De kleinste dochter, die ondertussen wakker was, haar melkharen werden gauw in een 2 vlechtjes gedaan (Ach dat droogt wel), mokkend mevrouwtje werd onder support van mevrouwtje ik ben toch flink van tafel gezet en de kommetjes met melk werden al gulzig uitgelekt door snoes en roos, die van de gelegenheid van tierende kindertjes maar al te graag  gebruik maken. De clown van een zoon werd naar de badkamer bevolen onder begeleiding van de commanderende zus en zo geraakte we, zonder al te veel woorden van mama moeke, allemaal op tijd klaar. Nog even wat gegrommel en gestomp in de gang, met enkele "mama die heeft op mijn voet gestaan! en mama die heeft geen muts op waarom moet ik dan wel!?, en we waren klaar om te vertrekken. Ik kan ze niet missen die kindertjes van mij, en elk zijn ze uniek met hun eigen temperament en kuren maar morgen vroeg mag het toch wel wat anders gaan, of ik zet ze zo in de auto, in hunne pyjama. En dat vertelde ik hen dan ook, en hun antwoord? Mama, mogen we dan onze regenlaarzen aan? want die staan wel erg leuk onder mijn pyjama!
Wat zie ik ze graag!

ruzie in het koninkrijk

zussen maken ruzie, broers en zussen ook. Vooral hier dan, in ons paleisje wanneer we van school komen, of  's morgens wanneer we opstaan en geen tijd hebben. Die ruzies zijn dikwijls noodzakelijk en daarom laat ik de kindertjes het fijn zelf uit vechten (zolang er geen gewonden vallen natuurlijk) De grootste prinses is het tegenovergestelde van de jongste prinses. Ze kan met (bijna) niemand overweg en heeft dikwijls ruzie. De kleinste is dan weer vrienden met iedereen en weet, zonder dat de rest het beseft, iedereen rond haar kleine vingertjes te draaien! Ze is schattig en dat, weet ze maar al te goed. T'is een gekke mie, die door het leven fladdert op een roze wolk. Soms wordt dat wolkje ook wel eens donker-roze hoor, zeker wanneer ze moe is en van mama (die haar kleinste spruit al lang doorheeft,waardoor haar tactieken niet meer pakken) iets niet krijgt. Maar de wereld vergaat dan niet. Terwijl bij de oudste dochter de wereld al vergaat voordat ze weet dat ze het niet gaat krijgen. Bij Elisabethje is haar leven heel dikwijls saai en stom. Het is een behulpzame meid hoor, maar zo temperamentvol, en met hele hoge eisen, zowel voor haarzelf als voor haar omgeving. Nu ik er bij nadenk is de oudste dochter altijd al een echte prinses geweest, met kleedjes, sieraden en oorbellen. Zo weende ze al van in de wieg, wanneer het juiste dekentje niet op haar lag en bekroonde ze het jongetje, van voor in de auto op de paardenmolen, tot haar chauffeur. Mijn prinses is ook wel heel zacht van karakter want wanneer er iemand pijn heeft zal zij, de eerste zijn, om de verbandkist te halen en de persoon in kwestie, te verzorgen. Tja, alle 5 mijn kindertjes zijn zo'n verschillende persoonlijkheden dat het niet anders kan dan af en toe botsen, maar ze zien elkaar erg graag en de ene zou voor de andere (of het nu een echte zus, pleegzus of broer is) door het vuur gaan, en je mag er zeker van zijn dat ze samen tegen de indringer in ons huis zullen vechten als 1 front! Dus wanneer het, nog eens een keer, de spuigaten uit loopt, dan  zorgen we voor verschillende activiteiten (meestal is de ruzie opgelost als de oudste prinses in haar eentje naar een filmpje mag kijken.) En met al de soorten childpads en andere "multimedia stilhoudertjes" is het nog niet eens zo moeilijk! Lang leve 2014!


solden-shoppen

Een dagje shoppen tijdens de solden periode is toch iets wat op iedereen zijn "to do" lijstje zou moeten staan. Vandaag zijn we gaan shoppen in Hasselt en daar liggen zo een leuke winkels. Ik had de echtgenoot, enkele dagen op voorhand, al bekend gemaakt dat ik, op mijn shop-in de solden-dag, geen 1 lang gezicht wou zien. Dat is voor de echtgenoot meestal tijdens het shoppen een veel voorkomend probleem. Terwijl ik me zo amuseer om alles (en lees echt alles) te bekijken, heeft hij het na een snelle blik van aan de deuropening, al wel gehad. En dan komt dat lange gezicht en het kortaf gemopper. Volgens mij is dat de shop ziekte, die bij de meeste mannen voorkomt. Het gewoon pakken en wegwezen syndroom. Nu moet ik toe geven dat de echtgenoot zich vandaag zo heerlijk heeft gedragen. Ik heb gekeken en gesnuffeld en vooral geshopt, zonder ook maar 1 boze blik van de echtgenoot! Zelfs niet wanneer we er achter kwamen dat de enige sportwinkel in het centrum was omgetoverd tot een boetiekje waar de oudere dames hun hartjes kunnen ophalen. En ook niet wanneer ik nog gauw een winkel wou doen voordat we zouden gaan eten, en al helemaal niet wanneer ik weer veel te lang in 1 van mijn favoriete winkels  http://www.ellebel.be/ ben gebleven. Hij zei zelfs dat ik, ook nog maar gauw, even boven moest gaan kijken en had zelfs een leuke boekentas gespot voor de oudste dochter. Ja, het was echt heerlijk! Ik heb weer een hele hoop hebbedingetjes bij. Zo van die prulletjes waar je niets mee kan doen maar die zo leuk staan in mijn letterbak.



Het fijne aan die hebbedingetjes is dat ze met zoveel zijn en niet eens zo duur! Dus als je ze beu bent, of je wilt een keertje iets anders, dan zijn ze zo vervangen.....

poppenhuis pimpen!

Er zijn zoveel houten poppenhuisjes te vinden op 2 de hands sites. En vooral niet duur! Je kan ze heel leuk pimpen zonder al te veel materialen nodig te hebben. Het enige wat je moet hebben is een schaar of mes, kleeffolie, behangpapier, stof, of wat je ook nog maar van restjes liggen hebt en leuk vindt, en natuurlijk lijm (persoonlijk vind ik dat de lijmspray het beste is omdat deze geen tot weinig bobbels geeft) Dan nog enige creativiteit, een dosis goede muziek en beginnen maar!






Ze zijn zo leuk en ik ben er zeker van dat je kindertjes er heel blij mee gaan zijn! of om te geven als een persoonlijk en origineel cadeau.

de echtgenoot kan het best!

Het is weer vrijdag, het weekend staat voor de deur en het wordt een vermoeiend weekend. De echtgenoot mag morgen de late draaien, wat betekent dat ik de hele dag mag genieten van mijn 5, veel te actieve kindertjes, in mijn eentje. daarbij gaat het ook nog eens een grijze dag worden waardoor ze waarschijnlijk niet al te graag naar  buiten willen. Maar we overleven het wel! Ik hou er van om positief te blijven. De echtgenoot is eerder negatief, vooral 's morgens of wanneer ik per se iets moet hebben en er van overtuigd ben dat hij het, met al zijn creativiteit wel ineen kan knutselen. In het begin, dat onze pleegdochtertjes bij ons kwamen,zag ik het niet zitten om met 3 van 2 jaar, 1 van 4 en 1 van 7 jaar te voet naar school te gaan in mijn eentje, met enkel een dubbele buggy. Dus moest er iets komen waar ik mijn 3 kleinste baggaderkes kon inzetten, en als het maar even kon ook de oudste dochter. Toen ik het de echtgenoot vertelde wat ik wou, draaide deze al bezorgt met zijn ogen. Dit doet hij, als ik er zo bij nadenk, steeds wanneer ik mijn zin begin met: "sjoe ik was aan het denken hé!"  En zo begon ik dus, toen ook, met gevolg dat de echtgenoot, met zijn ogen draaiend al meteen een uitweg aan het zoeken was, (die hij uiteraard niet vond, aangezien ik ook al wist, dat hij zich uit de voeten zou proberen te maken en ik hem, subtiel, eerst in een hoekje van de keuken had gedreven, voor de dames onder ons: dit doe je door, op heel lieflijke toon eerst een tasje koffie te vragen, je weet wel zo van die lekkere, die, alleen de echtgenoot-lief  kan maken, want hij weet steeds precies hoeveel schepjes je lekker vindt :) ) En daar kwam het: sjoe ik was aan het denken hé, ik Moet (met de nadruk op moet) zo een kar hebben waar iedereen in kan om naar school te rijden en ik ben er zeker van dat jij dat voor me gaat maken (dat noem je lichte druk) waarop de echtgenoot natuurlijk heel negatief antwoordt dat hij dat onmogelijk kan, dat zo een ding beter gekocht kan worden en dat hij er geen tijd voor heeft. Op dat moment laat je hem maar praten. Het idee is gelanceerd en hij weet er van. De volgende dagen breng je het steeds terug op die leuke kar die je wilt en hoe je er zeker van bent dat hij dat echt wel kan want hoe dan ook, de echtgenoot kan alles." maar we hebben toch ook nog zo een oude fietskar, kan je daar niets mee doen, een houten bak in maken of zo iets, ik zal hem wel versieren met van alles en nog wat, het enige dat je moet doen is hem maken, dat kan toch niet zoooooo moeilijk zijn." De echtgenoot zuchtte en mopperde en zaagde, zeurde, werd boos, lachte hard maar was vooral, zo negatief als de echtgenoot maar kan zijn en toen, na ongeveer een week, was ie er! Een super leuke kar, uit hout, met wielen en er konden zeker 6 kindertjes in! En ja hoor, heel mijn ontwerp stond er, je kon hem op de fietskar bevestigen. Ze konden er in staan of zitten! Hij was zo leuk en de echtgenoot? die zat te glunderen want volgens hem was het helemaal zijn idee! Wat hebben we plezier gehad van die kar, en nu onze kinders groot genoeg zijn om allemaal te stappen, is de kar terug een gewone fietskar geworden en de houten bak een speelgoedbak van broer. Hij kan het wel hoor, die lieve echtgenoot van mij, al gaat er eerst wat gemopper en gezeur aan vooraf, ik zou hem helemaal niet willen veranderen!

internet-shoppen

Een stapel rokjes en kleedjes, 3 broeken en 2 bloesjes later, zijn we er klaar mee. Voor de eerste keer kan ik mijn naaimachientje niet meer zien of horen. Maar dat zal toch maar voor heel even zijn, want er liggen nog zoveel leuke stofjes op me te wachten. En de kleinste dochter had ook nog graag zo een zachte broek, zo eentje die makkelijk zit. Gelukkig heb ik nog een overschotje helder blauwe nicky velours liggen en is zo een broekje op 1 2 3 gemaakt.maar nu even niet, dat is voor morgen. Vandaag zit ik rustig in de zetel met een dekentje en snoes op mijn schoot. De kindertjes liggen uitgeteld in hun bedjes en de echtgenoot vertoeft in de garage. Dit betekent dat ik alleen met de afstandsbediening in de zetel kan zitten. Zo van die momentjes komen in ons koninkrijkje niet veel voor en daarom geniet ik er eens zo hard van. Laat het nu net zijn dat er helemaal niets op de tv is, en in een film heb ik ook geen zin, omdat ik weet dat de echtgenoot, ongeveer in de helft van mijn romantische comedy naast me zal komen zitten en heel ongeïnteresseerd zal vragen of ik die film aan het volgen ben? Dit terwijl hij al zapt naar de volgende zender. En daar gaat dan mijn film vol liefde,vervangen door ne vechtende chinees of afgerukte armen. Natuurlijk kan ik dan tegen de echtgenoot zeggen dat ie het terug moet op zetten maar dan zit de kans er in dat hij gaat zitten zuchten en puffen en uiteindelijk na 10 min luid snurkend in slaap valt, dus....zet ik maar geen film op. Ik ga op pinterest, of naar leuke shop-sites met geweldige hebbedingen en steek gewoon alles in mijn winkelwagentje alsof ik heel erg rijk ben, om daarna de site gewoon af te sluiten en zo mijn fictief karretje door 1 van de internet bediendes leeg te laten maken zodat ik, de volgende keer dat ik rijk ben; het terug kan vullen. Soms shop ik kleding of schoenen. Zo heb ik een keertje mijn winkelwagentje toch betaald wanneer ik heel erg moe was. en kreeg ik een weekje later zo een leuke laarsjes aan. Ze zijn echt heel knap, het probleem is dat ze me absoluut niet staan, en op de koop toe knellen ze enorm omdat ze een maat te klein zijn!. Ze waren in afslag, dus kon ik ze niet terug sturen. Nu staan die mooie, veel te krappe, absoluut niet voor mij, schoenen op mijn nachtkastje te pronken, en af en toe wring ik mijn voeten erin, om er zeker van te zijn dat ze nog steeds niet passen. Ik heb mezelf toen beloofd dat ik nooit meer na 23u 's avonds iets mag kopen. En daar hou ik me aan en ledig dus 's avonds, netjes mijn winkelkarretje.

longsleevekes en rokjes

Tussen het maken van de rokjes en kleedjes in kleinere maatjes door, enkele plezante, gemakkelijk zittende rokjes gemaakt uit nicky velours voor de eigen meiden. Een leuk gehaakt embleempje erop en het is meteen een hele hoop origineler! Mama blij en de meiden mooi en gelukkig met de rokjes die mee bewegen hoe zij het willen. Klaar om te springen, lopen en turnen!



De longsleeves zijn gemaakt van tricot. Tegenwoordig vind je deze in alle soorten, plezante tintjes en motiefkes.
Ook de broer werd voorzien van een nieuwe longsleeve, en wanneer je het stof zelf mag kiezen zit het natuurlijk zoveel beter! Lekker stoer!

echte liefde

Zo, het nieuwe jaar is begonnen, en dit ging gepaard met de nieuwjaarsbrieven voorlezen. Al mijn 5 lieve schatjes hebben het, de ene al wat zekerder van zichzelf dan de andere, uitstekend gedaan. En hoe schattig is het, wanneer de kleinste dochter met een zacht stemmetje de woordjes, met enkele letters minder, voorleest. Of hoe broer zijn eigen geschrift niet meer kan lezen en dan maar de helft van zijn brief overslaat. Het zijn toch die dingen, waar ik, als mama, zo trots van wordt. Ook al worden er woordjes vergeten en zinnetjes omgedraaid. Ik voel dan weer even, hoe het was toen ik hen voor de eerste keer mocht vasthouden, vol trots!
Zo, genoeg sentiment voor vandaag. Na de nieuwjaarsbrieven volgen natuurlijk centjes, want hoe wij, als ouder, grootouder of meter/peter uitkijken naar die lieve woordjes, kijken de kindertjes uit naar die kleine muntjes of dat ene briefje! En die hard verdiende centjes worden gekoesterd tot wanneer mama en papa zeggen dat ze naar de winkel mogen gaan om iets uit te kiezen. Mijn kindertjes sparen nog niet echt, het is nog veel te plezant om zelf iets te mogen kopen. En dat van hun eigen geld. Er wordt dan ook geteld en nageteld in de winkel. broer helpt zus, die op haar beurt weer vlijtig de kleintjes helpt kiezen en tellen. Meestal maakt de oudste dochter de drie kleinste warm voor iets wat ze best zelf zou willen. En zo kwamen we vandaag aan de kassa met 4 verschillende monster high poppen en iets van star wars. (Ze hadden geluk dat het al solden was) Ook al was er een lange wachtrij achter ons, elk van de 5 kinders, mocht zijn eigen speeltje zelf betalen en afrekenen met zijn eigen zuurverdiende centjes, want dat is vaak nog plezanter dan het kiezen. En zo gingen ze, netjes om de beurten, betalen. De meiden blij met hun pop en het rekening papiertje, dat als bewijs dient dat ze echte centen hadden, en broer met zijn starwars en nog 1 euro over. En nu gebeurde het..... lienefien, die bij het binnenkomen al lang het wagentje om in te zitten had opgemerkt (zo eentje waar je ne euro moet insteken en dat dan even heen en weer beweegt, ik heb er nooit het nut van geweten, buiten ouders met vreselijk zeurende en wenende kinderen creëren) liep er met haar snelle beentjes zo hard ze kon naar toe, en voor we nog maar "nee" konden roepen (want je moet reageren voor ze er in zitten, wil je zonder drama de winkel verlaten) zat de lieve kleine meid al knus in het autootje, dat meteen werd omgedoopt tot haar auto (ze maken het dan ook erg instap-baar voor zo een kinderen, met een opstapje, heel anders dan de karren om te winkelen, daar moet je je kind bijna 2 meter hoog in katapulteren, laat staan de beentjes zonder al te veel plooien in die gaten krijgen!). Nee zo een autootje is heeeeeel uitnodigend gemaakt, met felle kleuren en opstapjes. Dus, lienefien zat er in, en riep, "kijk mama, mijn autootje" (net alsof we het nog niet gezien zouden hebben en voor ons plezier steeds een grote omweg nemen rondom dat steeds zeer centraal geplaatst ding). We deden nog even een kleine poging met: "ach buiten staat onze grote auto, die rijdt veel harder dan deze" en "je hebt toch al in de race kar gezeten, je weet wel die waar je een uur lang, doorheen heel de winkel in geschreeuwd hebt dat je er uit wou".....maar nee, de meid bleef halsstarrig zitten, in de coole auto, die op en neer zou gaan bewegen met de magische cent. En nu komt het! Onze broer, die een beetje afwezig had staan kijken naar het hele tafereel van zijn lievelings zusje in de begeerde auto en de zeurende mama en zuchtende papa, kwam ineens naar voren en nam de tweelingzusjes uit de kar en zette deze ook in de auto (vraag me niet hoe ze er alle drie in konden maar ze zaten er in!) lienefien aan het stuur, naast zich pleegzus 1 en achterop pleegzus 2. En zonder twijfelen zei broer: "1 ritje hé meiden, en dan flink naar de grote auto!" En hij stak zijn laatste euro, met een brede glimlach, in de flechie auto! En daar gingen ze met hun drietjes, op en neer in het gekleurde autootje, lientje hard sturend en alle drie breed lachend naar de voorbijgangers. Oh wat hadden ze plezier, de hele minuut lang! En broer, ik heb hem nog nooit zo zien genieten van zijn zusjes, en waarschijnlijk ook van het fijne gevoel, iemand blij te kunnen maken. Als dat geen echte liefde is!